pierwszego rozbioru
Encyklopedia PWN
zbiorowość ludzi wyróżniająca się wspólną świadomością narodową, czyli poczuciem przynależności do wspólnoty definiowanej aktualnie jako naród.
olędrzy, olędry,
osadnicy pochodzący głównie z Niderlandów i Fryzji (Holendrzy, stąd nazwa „olędrzy”), którzy XVII–XVIII w. zakładali wsie (pierwsza 1527) w Prusach Królewskich i Prusach Książęcych, na Kujawach i w Wielkopolsce (zwłaszcza od schyłku XVIII w.), mniej liczne na Mazowszu, sporadycznie w Małopolsce;
najwyższe odznaczenie polskiej; ustanowiony 1705 przez króla Augusta II;
Pokucie, Pokuttia,
kraina historyczna nad górnym Prutem i Czeremoszem, na pograniczu dawnej ziemi lwowskiej i halickiej, od 1991 w Ukrainie;
